Agent Rob te gast op #vraaghetdepolitie

Wisseling van de wacht. De collega’s die nachtdienst hadden, gaan naar huis. Maar niet voordacht ze het werk aan de ochtendploeg hebben overgedragen.
Deze dienst doe ik dienst per auto met een collega. Het is erg koud, dus rijden we per auto langs plekken waar soms dakloze mensen slapen. De opvang heeft gelukkig extra slaapplekken geregeld en daar maken veel mensen gebruik van. We komen niemand tegen.

Na de briefing op het bureau gaan we weer naar buiten. Het is erg rustig op straat.

De Meldkamer stuurt ons naar een brand in de Euromast. Er zijn daar veel dagjesmensen. Onderweg ernaartoe denken we al na wat we zullen doen. Als het echt erg is, moeten mensen worden opgevangen. Waar kan dat? Mensen die onderweg zijn naar de attractie moeten worden gewaarschuwd. Hoe doen we dat? Gelukkig valt het mee. Een brandje in de keuken van het restaurant; de brandweer heeft het snel geblust.
Het grootste verschil tussen de brandweer en de politie is dat de brandweer levens redt, terwijl wij zorgen dat de brandweer dit kan doen. Want wij regelen de zaken eromheen. Wie moeten we inlichten? Is er een strafbaar feit gepleegd? Is het een ongeluk? Hoe gaan de verkeersstromen? Moeten we pers en publiek op afstand houden, zodat de collega-hulpverleners hun werk kunnen doen? Onderling communiceren we goed. We kennen elkaar, dat helpt.

Het is nog steeds rustig op straat. We zien een automobilist de stoep oprijden en bijna iemand aanrijden. Hij krijgt een bekeuring. Ook zien we een fietser door rood licht rijden. Terwijl wij vlak naast hem staan te wachten - voor hetzelfde verkeerslicht. Als hij ons al niet ziet, hoe goed let hij dan op het verkeer? Ziet hij die auto die snel nog even snel groen probeert te pakken? Levensgevaarlijk. Hij heeft nog oordopjes in ook… Hij baalt ervan, maar hij snapt wel dat we hem bekeuren.

In het restaurant van het hoofdbureau schuif ik met mijn dienblad aan bij collega’s van de inlichtingendienst. Dat is nuttig en gezellig.

Op huisbezoek bij een oudere man die zijn woning kwijtraakt. Ik ken de man al langer. Elke week ga ik wel een keer bij hem langs. Door zijn verslaving veroorzaakt hij overlast voor de buurt. Maar hij gaat afkicken. De zorg is met hem bezig. Als hij dan ook een baan vindt, komt hij misschien weer op het goede spoor. Dat zou mooi zijn, want het is nogal wat om je huis uit te moeten. Hoe gaan we dat in goede banen leiden?

Tijdens de surveillance loop ik binnen bij het hostel in de wijk. Het is mijn standaard koffieadresje. Er komen veel internationale bezoekers. Zij lopen op alle tijdstippen door de buurt en weten dus ook of er echt sprake is van overlast. Toeristen vinden Rotterdam een leuke, veilige stad. Terwijl de omwonenden dit vaak anders zien en dat snap ik wel. Zo worden wij er als politie bijgehaald als er een vechtpartij is of ander gedoe. Daardoor ga je denken dat er ontzettend vaak gedoe is in de stad. Dingen stapelen zich op. Maar door de blik van buitenlanders  krijg je een andere kijk op zaken.

Onderweg, lopend, naar het hoofdbureau, loop ik altijd even bij ondernemers naar binnen. Liefst surveilleer ik te voet of per fiets. Je kunt tien keer bij iemand voorbijrijden met de auto, terwijl de mensen zeggen: ‘We zien hier nooit politie’. Maar als je één keer bij iemand binnenloopt, wordt dat enorm gewaardeerd.

In het parkje zie ik twee mannen alcohol drinken. Terwijl er een kinderdagverblijf naast zit! Drinken is daar niet voor niets verboden. Ik vind het ook geen goed voorbeeld. Ze krijgen een bekeuring. 

Terug aan het bureau reageer ik op de reacties van volgers op Instagram. Ze vragen van alles. Over de training met pepperspray en hoe dat is, over vechtsport en of je daar iets aan hebt als je bij de politie wilt werken. En of je sowieso een kans maakt bij de politie als je een strafblad hebt.

Met een goed gevoel stap ik op de motor. Mijn dienst zit erop.
In de vorige afleveringen ‘hackten’ de agenten Rachid, en Virgil het account van Vraaghetdepoltie. Lees hun verhalen!