Instagramchat cybercrime

De bel gaat. Het is zes uur in de ochtend. Mijn huisgenoot en ik kijken elkaar vragend aan: Wie belt er nou zo vroeg aan? Als ik de deur open, zie ik zes agenten op de stoep staan. Achter hen is een politiebusje geparkeerd. De voorste agent steekt zijn hand uit, vraagt naar mijn naam en zegt: ‘We zoeken jou.’ Dit is het meest stressvolle moment uit mijn leven. Ik kan wel door de grond zakken. En ik voel paniek, pure paniek. Ik weet meteen waar het over gaat. Hoe heb ik zo dom kunnen zijn?

Ik game graag en zit vaak op gamefora. Om te chatten, voor tips, of om te ruilen. Maar niet alles wat daar gebeurt is legaal. Ik kwam op een soort sub-gedeelte van een forum terecht, waar ik in gesprek raakte met iemand die zei dat ie voor geld dingen voor me kon regelen. Of ik iets online wilde kopen, bijvoorbeeld bij Zalando of Wehkamp, en mijn gegevens aan hem wilde geven? Hij zou de rest doen. Wat er daarna gebeurt, is dat ze doorgeven aan het bedrijf waar ik iets besteld heb, dat mijn spullen niet zijn aangekomen. Dan krijg je meestal je geld teruggestort. Zij houden een gedeelte van het geld en ik de spullen. Langzaam maar zeker rolde ik verder in deze vorm van online oplichting. Want dat is het; je pleegt fraude. Hartstikke strafbaar natuurlijk.

Best schokkend, vind ik het, dat het zo eenvoudig is om illegaal geld te verdienen. Ergens wist ik wel dat het niet klopte wat ik deed. Het is net zoals bij het illegaal downloaden van films. Je weet dat het niet mag, maar denkt: ach, dat doet toch iedereen? Het voelde niet heel verkeerd. Het is niet zo dat ik daadwerkelijk een kledingzaak binnenstapte om daar spullen te jatten. Dat zou ik echt nooit doen. Maar het is online, ver van je bed. Bij grote internetbedrijven, die missen dat toch niet. Daarmee praatte ik het goed voor mezelf. Maar ja, het is gewoon stelen.
 Ik verkocht de spullen door en gaf dingen weg. Aan vrienden en zo. Zij wisten wel dat het niet helemaal zuiver was, maar stelden weinig vragen. Het hoogtepunt was in de zomer. Bijna elke week plaatste ik een bestelling, waarbij ik steeds wisselde van webshop. Dat leggen ze ook zo aan je uit, zodat het niet opvalt. Tot het moment dat de politie aan je deur staat.

Al mijn apparatuur is in beslaggenomen: computer, laptop, telefoon. Tien maanden lang ben ik alles kwijt geweest. De dag erna werd ik verhoord, zes uur lang in een klein kamertje om uitleg te geven. Ik heb alles eerlijk verteld. Het duurde daarna bijna een half jaar voor ik weer iets hoorde. Dat is een raar, beklemmend gevoel; als verdachte van een onderzoek je leven weer oppakken. Wat een ongelooflijke stress geeft dat.

Ik vond het heel moeilijk om mijn ouders onder ogen te komen. Ze waren niet zozeer boos, maar vooral heel erg teleurgesteld. In mij, maar ook in zichzelf. Dat vind ik wel lastig, dat ik hen het gevoel gaf dat zij iets fout hebben gedaan. Mijn beste vrienden heb ik het ook verteld. Zij schrokken erg dat het zo serieus was. Achteraf vind ik het zo ontzettend dom van mezelf. Ik hielp een online criminele bende. Dat kan echt niet. Daarom vertel ik hier mijn verhaal. Laat je niet verleiden en als iets niet goed aanvoelt of te mooi klinkt om waar te zijn, dan is dat meestal ook zo. Gewoon niet doen dus. Want voor je het weet, zit je midden in een nachtmerrie met de politie aan de deur.

Vincent kreeg een taakstraf opgelegd van 40 uur en een boete, gelijk aan het geld dat hij illegaal had verdiend. Daarnaast nam hij deel aan Hack_right; een alternatief straftraject voor jongeren van 12 tot 23 jaar die zich schuldig maken aan cybercrime.